Aπό παιδί χαιρόμουν με την εικόνα των τρένων. Mπορεί ένα δώρο από οικογενειακούς μας φίλους να ήταν η αφορμή για αυτή τη χαρά. Η προσπάθεια να στήσουμε τις ράγες, η τοποθέτηση της σήμανσης και εντέλει η χαρά για την περάτωση της διαδρομής δημιουργούσαν ρίγη συγκίνησης και ικανοποίησης.
Ανάλογα συναισθήματα προκαλούσε και η επίσκεψή μας στους σταθμούς κατά τα εφηβικά μας χρόνια. Στέκι για ραντεβού, σημείο για φιλοσοφικές συζητήσεις, τόπος έμπνευσης για ανεκπλήρωτα όνειρα αλλά και για φωτογραφικό φακό. Ερχόταν το τρένο και μαζί του ερχόταν κάτι καινούριο. Σαν μια σκυταλοδρομία εικόνων, χαιρετισμών, υποσχέσεων επιστροφής. Έφευγε το τρένο και μαζί του έφευγε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Μέχρι το επόμενο ραντεβού.
-«Παππού, παππού…πάμε να δούμε τα τρένα στο σταθμό»;
Από θεατές εικόνων γίναμε – ως φαντάροι και ως φοιτητές- συμμέτοχοι στα ταξίδια του. Το τρένο ήταν αυτό που μας ξεκούραζε, μας έδινε παράθυρο θέας, μας έβαζε σε περισυλλογή. Γινόμασταν όλοι μια παρέα παρόλο που μας ταλαιπωρούσε με τις χρονο-καθυστερήσεις του. Άλλωστε, η επαφή και η αλληλεπίδραση που μας πρόσφερε παραμέριζαν την όποια ταλαιπωρία.
– «Θα τα πούμε στο σταθμό…μην αργήσεις».
Σήμερα, το ταξίδι με το τρένο αποτελεί στιγμή συναρπαστική. Δεν μας στήνει στο καθιερωμένο μας ραντεβού, μας προσφέρει καθαριότητα στο χώρο του, αλλά το κυριότερο, μας ταξιδεύει ταχύτατα. Υποδέχεται πλέον και άλλες κατηγορίες ανθρώπων, όπως επιχειρηματίες, ηλικιωμένους, γονείς με παιδιά, αφού δημιουργεί μαζί τους σχέση εμπιστοσύνης.
– «Mπαμπά, μπαμπά ξύπνα επιτέλους, φθάσαμε. Είμαστε ξεκούραστοι και έτοιμοι για παιχνίδι».
Τρένο, τρενάκι μας…από καρβουνιάρης αργόσυρτος, μας εξελίχθηκες σε βέλος υπερηχητικό. Όπως και να είσαι, συνέχισε να μας ανοίγεις τους ορίζοντες και να μας ταξιδεύεις μοναδικά.
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
